Przejdź do zawartości

Margaret Harwood

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Margaret Harwood
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1885
Littleton, Massachusetts

Data i miejsce śmierci

6 lutego 1979
Boston

Miejsce spoczynku

Littleton

Zawód, zajęcie

astronomka

Narodowość

amerykańska

Alma Mater

Radcliffe College, Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley

Uczelnia

Obserwatorium Harvarda; Maria Mitchell Observatory

Wyznanie

unitarianizm

Odznaczenia
Annie J. Cannon Award in Astronomy

Margaret Harwood (ur. 19 marca 1885 w Littleton, zm. 6 lutego 1979 w Bostonie)[1]amerykańska astronomka, specjalizująca się w fotometrii. Na jej cześć została nazwana asteroida 7040 Harwood odkryta w 1960 roku[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w 1885 roku w Littleton w stanie Massachusetts jako córka Herberta Josepha Harwooda i Emelie Augusty z domu Green[3]. Uczęszczała do szkół w Littleton i Concord, gdzie wyróżniała się wiedzą matematyczną i z nauk ścisłych[4].

W Radcliffe College planowała studiować fizykę, chemię i matematykę. Zainteresowanie astronomią rozwinęło się, gdy zamieszkała w 1903 roku u rodziny Arthura Searle′a (1837–1920), pracującego w obserwatorium Harvarda. Poznawała obsługę teleskopów w obserwatorium oraz otrzymała wsparcie od personelu obserwatorium, m.in. Edwarda Pickeringa, Annie Jump Cannon i Henrietty Leavitt[5].

W 1907 roku ukończyła Radcliffe College. W czasie studiów była członkinią bractwa studenckiego Phi Beta Kappa Society[6].

Po ukończeniu studiów pracowała jako asystentka w Obserwatorium Uniwersytetu Harvarda. Równocześnie uczyła w Volkman School (Boston), Buckingham School (Cambridge) i Faulkner School (Dedham)[6].

W 1912 roku zdobyła stypendium Nantucket w wysokości 1000 dolarów przeznaczone na zaawansowane studia astronomiczne i pracę badawczą m.in. w Obserwatorium Marii Mitchell na wyspie Nantucket w stanie Massachusetts[5].

W 1916 roku uzyskała tytuł magistra na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley[potrzebny przypis].

W 1917 roku odkryła planetoidę, 4 dni przed George’em H. Petersem, który po zbadaniu jej orbity nazwał ją Washingtonia i został uznany za jej odkrywcę[7].

Przez 41 lat (1916–1957) pełniła funkcję dyrektorki Obserwatorium w Nantucket, specjalizującym się w fotometrii. Zajmowała się gwiazdami zmiennymi i asteroidami oraz mniejszymi planetami. Przeprowadzała badania zmian światła gwiazd i asteroid, głównie planetoidy Eros.

W 1923 roku prowadziła badania nocnego nieba na stacji Harvarda w Arequipie w Peru[5]. Była to część szeroko zakrojonego i prowadzonego przez duży zespół kobiet projektu badania całego nieba i stworzenia zbioru 500 tysięcy fotografii na szklanych płytach[8].

W latach 1923–1924 otrzymała dostęp do teleskopu w czołowym obserwatorium Mt.Wilson (pomimo ówczesnego zakazu korzystania z jego obiektów przez kobiety) i badała gwiazdy zmienne i asteroidy oraz małą planetoidę (433) Eros. Na kilka miesięcy przyznano jej także przywilej używania 60-calowego teleskopu, wtedy drugiego co do wielkości na świecie[9].

Jako członkini Amerykańskiej Unii Astronomicznej i Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego uczestniczyła w wielu sympozjach i spotkaniach z astronomami europejskimi i amerykańskimi. Podczas II wojny światowej prowadziła kursy i wykłady w Massachusetts Institute of Technology[potrzebny przypis].

Po I wojnie światowej działała jako wolontariuszka w Czerwonym Krzyżu, w szpitalu oraz w komitecie szkolnym w Nantucket[6]. W trakcie II wojny światowej uczyła na wieczorowych kursach dla amerykańskiej straży przybrzeżnej technik nawigacji[5].

W 1957 roku otrzymała Medal Kapituły Absolwenta Radcliffe College za wybitne osiągnięcia naukowe[6].

W 1962 roku przyjęła Nagrodę Annie Jump Cannon przyznawaną przez Amerykańskie Towarzystwo Astronomiczne[10].

W repozytorium Biblioteki Schlesingera (Instytut Radcliffe, Uniwersytet Harvarda), zajmującej się historią kobiet w Ameryce znajduje się kolekcja pism archiwalnych uczonej, głównie jej korespondencja i materiały z wykładów[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dava Sobel, The glass universe : how the ladies of the Harvard Observatory took the measure of the stars, New York 2016, ISBN 0-14-311134-5, OCLC 972263666 [dostęp 2023-03-20].
  2. IAU Minor Planet Center [online], minorplanetcenter.net [dostęp 2023-03-20].
  3. Benjamin F. Shearer, Barbara Smith Shearer, Notable women in the physical sciences : a biographical dictionary, Westport, Conn.: Greenwood Press, 1997, ISBN 0-313-29303-1, OCLC 34894324 [dostęp 2023-03-20].
  4. Thomas Clark, Littleton astronomer Margaret Harwood remembered for achievements [online], Wicked Local [dostęp 2023-03-20] (ang.).
  5. a b c d Margaret Harwood [online], The Linda Hall Library [dostęp 2023-03-20] (ang.).
  6. a b c d e Collection: Papers of Margaret Harwood, 1891-1971 [online], Harvard Library [dostęp 2023-03-20].
  7. Blaine P. Friedler jr., Familiar Places Go to Outer Spaces, „The Washington Post”, 5 czerwca 1986, ISSN 0190-8286 [dostęp 2023-03-20] (ang.).
  8. The People Behind Astronomical Plates and Notebooks: Project PHaEDRA and the Harvard College Observatory Computers [online], airandspace.si.edu [dostęp 2023-03-20] (ang.).
  9. James W. Hanner, Margaret Harwood and the Maria Mitchell Observatory, The Journal of the American Association of Variable Star Observers JAAVSO, 15 stycznia 2015.
  10. Annie Jump Cannon Award in Astronomy, American Astronomical Society, 2023.